[ Pobierz całość w formacie PDF ]
//-->„WSTĘP DO BAJEK”Był młody, który życie wstrzemięźliwie pędził;Był stary, który nigdy nie łajał, nie zrzędził;Był bogacz, który zbiorów potrzebnym udzielał;Był autor, co się z cudzej sławy rozweselał;Był celnik, który nie kradł; szewc, który nie pijał;Żołnierz, co się nie chwalił; łotr, co nie rozbijał;Był minister rzetelny, o sobie nie myślał;Był na koniec poeta, co nigdy nie zmyślał.— A cóż to jest za bajka? Wszystko to być może!— Prawda, jednakże ja to między bajki włożę.„PRZYJACIELE”Zajączek jeden młodyKorzystając z swobodyPasł się trawką, ziółkami w polu i ogrodzieZ każdym w zgodzie.A że był bardzo grzeczny, rozkoszny i miły,Bardzo go inne zwierzęta lubiły.I on też, używając wszystkiego z weselem,Wszystkich był przyjacielem.Raz gdy wyszedł w świtanie i bujał po łące,Słyszy przerażająceGłosy trąb, psów szczekania, trzask wielki po lesie.Stanął... Słucha... Dziwuje się...A gdy się coraz zbliżał ów hałas, wrzask srogi,Zając w nogi.Wspojźrzy się poza siebie; aż tu psy i strzelcelStrwożon wielce,Przecież wypadł na drogę, od psów się oddalił.Spotkał konia, prosi go, iżby się użalił:"Weź mnie na grzbiet i unieś!" Koń na to: "Nie mogęAle od innych będziesz miał pewną załogę".Jakoż wół się nadarzył. "Ratuj, przyjacielu!"Wół na to: "Takich jak ja zapewne niewieluZnajdziesz, ale poczekaj i ukryj się w trawie,Jałowica mnie czeka, niedługo zabawię.A tymczasem masz kozła, co ci dopomoże".Kozieł: "Żal mi cię, niebożę!Ale ci grzbietu nie dam, twardy, nie dogodzi:Oto wełniasta owca niedaleko chodzi,Będzie ci miętko siedzieć". Owca rzecze:Ja nie przeczę,Ale choć cię uniosę pomiędzy manowce,Psy dogonią i zjedzą zająca i owcę.Udaj się do cielęcia, które się tu pasie". -"Jak ja ciebie mam wziąć na się,Kiedy starsi nie wzięli?" - cielę na to rzekło;I uciekło.Gdy więc wszystkie sposoby ratunku upadły,Wśród serdecznych przyjaciół psy zająca zjadły.„LEW I ZWIERZĘTA”Lew, ażeby dał dowód, jak wielce łaskawy,Przypuszczał konfidentów do swojej zabawy.Polowali z nim razem, a na znak miłościOn jadł mięso, kompanom ustępował kości.Gdy się więc dobroć taka rozgłosiła wszędy,Chcąc im jawnie pokazać większe jeszcze względy,Ażeby się na jego łasce nie zawiedli,Pozwolił, by jednego spośród siebie zjedli.Po pierwszym poszedł drugi i trzeci, i czwarty.Widząc, że się podpaśli, lew, choć nieobżarty,Żeby ująć drapieży, a sobie zakału,Dla kary, dla przykładu, zjadł wszystkich pomału.„PTASZKI W KLATCE”"Czegóż płaczesz? - staremu mówił czyżyk młody -Masz teraz lepsze w klatce niż w polu wygody"."Tyś w niej zrodzon - rzekł stary - przeto ci wybaczę;Jam był wolny, dziś w klatce - i dlatego płaczę".„SZCZUR I KOT”"Mnie to kadzą" - rzekł hardzie do swego rodzeństwaSiedząc szczur na ołtarzu podczas nabożeństwa.Wtem, gdy się dymem kadzidł zbytecznych zakrztusił,Wpadł kot z boku na niego, porwał i udusił.„MALARZE”Dwaj portretów malarze słynęli przed laty:Piotr dobry, a ubogi. Jan zły, a bogaty.Piotr malował wybornie, a głód go uciskał,Jaa mato i źle robił, więcej jednak zyskał.Dlaczegoż los tak różny mieli ci malarze?Piotr malował podobne, Jan piękniejsze twarze.„JAGNIĘ I WILCY”Zawżdy znajdzie przyczynę, kto zdobyczy pragnie.Dwóch wilków jedno w lesie nadybali jagnię;Już go mieli rozerwać, rzekło: "Jakim prawem?""Smacznyś, słaby i w lesie!" - Zjedli niezabawem. [ Pobierz całość w formacie PDF ]