[ Pobierz całość w formacie PDF ]

* * *

 

 

Галосных дні падлічаны. Іх сьвет чакае згніба.

Засільле мілагучча сатрэ сталёвай ноты чын.

Нам мілы ляскат лёгкіх гартаннага таліба

і сейбіт голасу нябёс трывожны муэдзін.

Качэўнаму паветру мы вернем перашкоды,

узьняўшы на шляху вялікі мур зубоў.

І зык зьбірацьме жніва – цяжкія карагоды

у чарназём прароцтва зьлітованых складоў.

І вымкнуць зычныя нас у зааблочча вышы,

пад кананаду сэрцаў выбухваючы ў гарах.

І будзе нас пачуўшы ў экстазе рэха рышы,

калі чарговай веды слодыч адчуе на губах.

Ад бітаў нашых словаў падуць астрогі духу.

Усьцяж трымціць тайга пад акрыленьнем нашых цел,

і скрыгат пер'я выкрасае іскры на сухую скруху,

каб вызіхціць на захадзе эльфійскі карабель.

Мы выпрадзем з сутону быцьцю старому саван,

із зарыва другое – успомнае – сатчом.

Бяздомкі, нашым домам давеку будзе слава;

бязмоўкі, нашай мовай стане гром!

Мы будучыні носьбіты, мы рэзьбіты дарогі,

варажбіты прасьцягу, валадары ўсіх сьніб.

Нас будуць прапускаць, не спатыкаючы, парогі,

апошніх перакладзьбітаў у мову лёткіх рыб!

 

 

* * *

 

 

Сум, багове, дарэшты ссушэце забытым ісловам!

Скрухі струхлелай зьнішчатар няхай распачнецца ўва мне.

Поўнюся моваю мёртвай, каб выказаць сьвет у Нанова –

ўсякай аблогі араты, што радасьці скібу скране.

Шыру сябе ў панадгор'е, высільваю страх неабсягам –

болей імне не мадзець ужо ў вузкай цямрэчы душы.

П'ю сырадой гукаведы й п'янею спрадвечнасьці пахам –

нікбячы ўладу самоты, зрастаюся ў спарышы.

 

Чын адраджэньня, багове, уісьніць даруйце іздольле!

Чуйнага слова стваратар імной прамаўляе скрозь сон.

Гнуся ку голасу глебы, нібыта цяжарнае гольле,

з памяці каранёў каб правесьці прасьцень у багонь.

Слухаю гоман птушыны – грымотлівы эпас аблокаў,

ўсюдывандроўцаў, каторым вядома гасьціннасьць разлог.

І, набрыняўшы пачуцьцем, пачую сабою Шырока –

і не аглухну, паслушнік бязьмернае мовы дарог!

 

Шану прымеце, багове, ад дбайніка Істы а Далі!

Бытапагарды вагонь хай расчысьціць мяне пад спакой.

Панакарэлыя прагі, што тунна мяне прагіналі,

пылам асыплюцца вобзем, істануць сухою ракой –

човен, ідзе я ляжацьмеў, памёршы ад сьмерці летась,

выправіцца парожні уброд бездарожжам пустынь.

І не заўважыць вятрыска, іж марна палошча ветразь, –

вечны пясьняр прасторы! Зь яго няведы

мне народзіцца Сын.

 

* * *

 

 

Проста заўжды шукай – нават у чыстым полі,

мрой аб усім на сьвеце ўвечары перад сном.

Проста глядзі ў вакно, покуль з вачэй ад солі

не пасыплюцца зоркі велічынёю з дом.

Проста забудзь сябе прыхапкам у Гандване,

перавядзі гадзіньнік уперад на пачуцьцё.

Проста згарні абшар да глыбіні дыханьня

ды пацалуй таго, хто чуе ў табе быцьцё.

Проста зьбі з палюсоў компасы – дай ім неба,

потым ідзі навылёт, узброены да зубоў

проста ад сьмеху і заплясьнелага хлеба,

ды ўтрымай на руках немаўля сваіх слоў.

Проста ня будзь халатным да тугі далячыняў,

выхадзі пустату, чуючы пад сабою ног.

Высьветлі для сябе кчэмную палавіну

і ня дай ёй згаснуць.

Аўтар ідэі – нехта Бог.

 

* * *

 

 

Радавы І. М. (прозьвішча вымавіць немажліва).

Век: блізу дваццаці пяці. Раненьне: кантузія языка.

Памылкова быў дастаўлены ў морг, бо выглядаў паршыва.

Плюс клінічна маўчаў. Калі і дыхаў – то спадцішка.

Знойдзены мэдсястрою за расьціраньнем – дзіва

што: чатыры гадзіны ў лядоўні бяз доступу да цяпла.

Мэдсястра сьцьвярджае, што абамлела ў нэрвовым зрыве;

яе напарніца – што дала.

Потым была экспэртыза, ронтген, аналіз мачы і калу.

Тэст на IQ, цяжарнасьць ды іншы варожы ўплыў.

Каб радавы аказаўся стэрыльны, яго стэрылізавалі.

Адзінае, што бянтэжыла – ён так і не загаварыў.

Дакладней – ён безупынку рохкаў ашчэранай пашчай,

скрэмзаў пачак паперы. Усё дарма.

Праўдападобна, яго ў палоне кармілі мылам і білі нашча –

праталі арганізм ад нашага, як яны кажуць, дзярма.

Курс рэабілітацыі вынікаў не прынёс. І гэта

вырашыла дыягназ: новы штам – чалавек набакір.

Меры прыняць неадкладна: запраторыць у гета

і падсадзіць на морфій ці (што будзе таньней) на кір.

Выдаць квіток у адзін канец. Рэшта жыцьця – пад грыфам

сакрэтна. Запісы допыту зьнішчыць. Быццам бы ён памёр.

Усім невымоўным з фронту надалей запісваць: тыф. А

заразных расстрэльваць. Асабліва тых, што з гор.

 

* * *

 

 

Адсюль немагчыма зьехаць – хіба што з глузду,

і трапіць сюды запарней, чымся ў хвалёны рай.

Тут можна адно нарадзіцца – з будаўнічага друзу

гісторыі, выкінутай у гэты даўно непачаты край.

Вядома, і ён не забыты... Богам, але пад крыламі

анёла ягоная геаграфія заўсёды дае слабіну й

прыкідваецца terra incognita за дзесяцьцю марамі,

пасьпешна свайму Калюмбу скідаючыся на труну.

Былая Гіпэрбарэя, выпеставаная крывёю

тытанаў, цяперака – гіпэртрафіраваны абшар.

І трэба, п'ючы гарбату, натрушваць у кубак хвою,

каб не зваліцца заўтра ад хваравітых (х)мар.

Зрэшты, крычы хоць крычма і поедам еж ліхтугі –

а заўтра будзе, як сёньня, даступнае тут заўчас.

І нават калі адмыцца да косьці ад гэтай наругі,

падступны акцэнт маўчаньня ніколі ня вытхнецца з нас.

Што можна жадаць у гэткіх варунках? Свабоды?

Ці зразу маліны жменямі – каб не змаглі абасраць?

Каб нарадзіцца нятут і ведаць у твар рапсода,

што вышапча ймя радзімы – і небу будзе чуваць.

 

 

* * *

 

 

Расту з іспадчыны, каб напаткаць нясьмерць,

гляджу навыварат, гарнуса да Стажар.

Стажаруса вакол адвечнай бліскавіцы –

каб восьсю стаць самім у зор'я крутаверць

і слухаць трэйцім вухам споведзь крыцы.

Няхай адбудзецца ўва мне мудрэц-маўчар,

што выпее знацьцё Яго з клінопісу ігліцы.

Як бог-нямко, што мовіць дзесяцьма,

зачышчу голас свой ад пустазельля сну –

у кожнум слові высьмягну канечнась.

Мая душа паўсюль – нат дзе мяне няма, –

у прадзіві надслоў высноўваючы вечнась,

каб зь першакаранёў у неруш-старану

мне вырасьці да дна і чэрпаць чалавечась.

У дзьве руцэ амрыты, мамо, я набяру табе,

з чыіх грудзей мы п'емо жывэе малако –

бо без жыцьця нічого, нічого неўміручэ.

Я слаўлю бацьку, садзячы сьвятарные дубэ,

каб наша прышлась помніла сябе і нас рашучэ.

І, выпрастаўшыса з чэрава, у немені вякоў

я болей не сагнуса – і будзе мне балючэ.

 

 

 

* * *

 

 

1137 ад нараджэньня спліну.

Сонца ляжыць у руінах, выкінуўшыся з вакна.

Лета пайшло ў падпольле, ратуючыся ад карантыну, –

ў Горадзе эпідэмія мора, якога даўно няма.

Горад часова вымер, слухаючы пазавугольлі

ракавінак запасы, заціснуўшы нос і рот.

Толькі высока ў небе гудуць бадзяжныя пчолы,

новую соль жыцьця зноў прамяняўшы на мёд.

Рэшта ж сядзіць на дажджох і падножным хлебе,

каб незнарок ня спудзіць з думак свае тугі

па нечуваным прыбоі ды, сябе даверыўшы глебе,

мабыць, адчуць, як ён лашчыцца да нагі.

Кажуць, нібыта ў Горадзе некалі на пастоі

будзе Машыях – апошні носьбіт марской вады.

Ён затопіць кварталы сабою ў бяздонныя строі,

верне рыбам жылплошчу ды разаб'е сады

з водарасьцяў. І першы, хто зранку адвесіць штору,

зойме сабе дыханьне – за ўсе даўгія гады.

 

 

 

 

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

mirabelkowy.keep.pl