[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Jacek PiekaraImperium Smoki HaldoruPrologGordor - zlepek dziewieciu polsamodzielnych marchii: Barren, Khominden, Leutenree, Ohgaden, Deonshee, Wedder, Mermond, Revgardh, Omelor - rzadzonych dziedzicznie przez grafowskie rody, w mniejszym lub wiekszym stopniu uzaleznione od cesarza Kagardu. Tak wlasnie bylo az do czasow Kashoogi Wielkiego. Ale nim pokusimy sie opowiedziec o tym wladcy-wojowniku, nalezy siegnac jeszcze dalej w przeszlosc, cofnac sie az do czasow Merfisa I, protoplasty dynastii weddersko-mermondzkiej i dynastii omelorskiej.Kim byl Merfis I, w jaki sposob zdolal zdobyc wladze potezna jak zaden z gordorskich grafow przed nim? Wiedziec przeciez trzeba, ze marchia Wedder, ktorej byl wladca, a zwlaszcza jej prowincje przygraniczne, byla wiecznym zrodlem sporow pomiedzy osciennymi marchiami. I samodzielne istnienie Wedder zawdzieczal nie tyle wlasnej sile, ile niezgodzie panujacej wsrod sasiadow.Niewatpliwie nieprzecietna jednostka musial byc ten, ktory ze slabej, choc bogatej marchii potrafil stworzyc glowne zrodlo oporu przeciwko ingerencji kagardzkiej i jednoczesnie pierwszy zalazek niepodleglego i zjednoczonego Gordoru.Merfis przyszedl na swiat w roku 1529 kagardzkiej rachuby czasu, lecz w zgodzie z edyktem Kashoogi Wielkiego uznamy date jego urodzin za rok 0 nowej ery. Mlodosc swa spedzil na dworze cesarza Kagardu i tam poznal doskonale zarowno jezyk, jak i obyczaje panujace w najpotezniejszym panstwie kontynentu. Poczatkowo przeznaczono go do stanu kaplanskiego, stad tez wysmienicie poznal wiele nauk zastrzezonych dla duchownych, a jego mistrzami byli tak slynni uczeni, jak Hiron Astrolog czy Lekem Rudobrody. Smierc brata Merfisa, Harfina, zmusila grafa Wedder do odwolania mlodszego syna z cesarskiego dworu i przygotowania go do objecia wladzy w marchii. W roku 19 stary graf zmarl i Merfis zasiadl na tronie. Juz pierwsze postepki mlodego wladcy wskazywaly na jego niepospolite zdolnosci wojskowe i polityczne. Zwyciezywszy w bitwie pod Harradin koalicje zuchwalych grafow z Leutenree, Ohgadenu i Deonshee oraz rozgromiwszy ich uciekajace wojska na brodzie przez Perren, zwiazal sie z panujacym w Mermondzie rodem Werre, poslubiajac w rok po bitwie pod Harradin najstarsza corke grafa Mermondu, Hrina, by po jego smierci stac sie grafem powiernikiem Mermondu. Pelne wladztwo nad ta marchia mial otrzymac dopiero syn Merfisa i Fallei, ktory przyszedl na swiat w 23 roku i otrzymal imie Berdok, ku czci niedawno zmarlego dziada Fallei. Podobno wiele znakow na niebie i ziemi swiadczylo o tym, ze rodzi sie czlowiek, ktorego istnienie wywrze ogromny wplyw na dzieje swiata. Tak wiec najpierw dwie ogniste komety przelecialy nad zamkiem w Weerdengard, a nastepnie, gdy pani Fallei, bedac juz brzemienna, uczestniczyla w wielkich lowach w lasach berkhanskich, dwa orly - samiec i samica - zaczely krazyc nad jej glowa, po czym spokojnie, jak domowe ptactwo, usiadly u jej stop. Podobno tez noc, w czasie ktorej przyszedl na swiat Berdok, pelna byla znakow, tyle groznych, co i tajemniczych. Stara piastunka Berdoka, bedac swiadkiem pologu, wspominala ponoc po wielu latach, ze gdy dziecko wydalo pierwszy krzyk, natychmiast ucichla ogromna burza, ktora szalala nad Weerdengard, i zza chmur wylonil sie ksiezyc w pelni, nie zlotej jednak, lecz krwistoczerwonej barwy. Trwalo to przez mgnienie oka, tak wiec nie wiadomo, czy jest to szczera prawda, czy tylko wymysl piastunki. Pewne jest jednak inne wydarzenie, o wiele bardziej znaczace. Otoz pewien jeniec z plemienia barbarzyncow, zamieszkujacego puszcze na zachod od Khomindenu, wdarl sie podstepnie do komnaty, w ktorej lezalo uspione dziecko, i zblizyl sie do kolyski z nozem w dloni, chcac zdradziecko zamordowac syna swego pogromcy, gdy wtem jakas sila odebrala moc jego dloniom i sam przebil wlasne cialo u stop kolyski.Astrologowie mowili tez, ze chwila narodzin Berdoka przypadla na czas, w ktorym gwiazdy ustawily sie w konfiguracji tak niezwyklej, a zarazem tak przerazajacej, iz sami medrcy przez dlugie tygodnie nie chcieli Merfisowi wyjawic swych uczonych prognoz. Wreszcie jednak zdradzili, ze syn jego osiagnie wladze tak wielka jak nikt dotad w Gordorze - utopiwszy pierwej we krwi caly kraj, ktory wszak wyjdzie z tej proby zwyciesko, oczyszczony i tym potezniejszy. Wrozyli, ze nastepca Merfisa, charakteru porywczego i gniewnego, surowy bedzie dla siebie i swych poddanych, a serce jego rozmiluje sie w wojennej pozodze, mordach i okrucienstwie. Przepowiadali mu dlugie zycie mimo licznych czyhajacych na jego drodze niebezpieczenstw, smierc zas haniebna i niegodna rycerza. Zwyciezca bitew i wojen, wladca potezny, ktorego serce nie bedzie znalo litosci i przebaczenia, umrze otoczony nienawiscia zony, dzieci i poddanych.Niestety, slowa medrcow mialy sie spelnic co do joty, lecz Merfis, sam przeciez bedacy uczniem jednego z najslawniejszych badaczy gwiazd, dufny w swa wiedza, smial wprost zaprzeczac zdaniu uczonych mezow i nie przyjal zadnej rady, ktorej mu udzielili. Litowac sie tylko nalezy nad zaslepieniem tak swiatlego wladcy i wspolczuc mu, gdyz jego slabosc do pierworodnego utrzymywala sie nawet wtedy, gdy postepki Berdoka zaczely przynosic hanbe calemu rodowi. A przeciez Merfis w innych sprawach byl tak przezorny i rozwazny, ze zasluzyl sobie u potomnych na przydomek Medrca. Wladca ten doprowadzil Wedder i Mermond do szczytu potegi i rozkwitu, a gdy w 36 roku, w dwa lata po smierci ukochanej zony, poslubil corke graja Khomindenu, Harune, zabezpieczyl od napasci zachodnie granice swych wlosci. I choc nie mogl liczyc na zadna khomindenska sukcesje, gdyz Haruna miala jeszcze dwoch starszych braci, to ozenek ten wzmocnil pozycje Wedder i Mermondu w Gordorze. Nie bylo to jednak szczesliwe malzenstwo. Haruna mimo niezwyklej pieknosci rychlo stala sie Merfisowi niemila. Ustawicznie podejrzewal ja (prawdopodobnie slusznie) o liczne zdrady, serdecznie tez nienawidzil dwoch synow Haruny: Irlina, nazwanego pozniej Srebrnowlosym, i Heggewa, ktory przeszedl do historii z przydomkiem Wygnanca - przypuszczal bowiem, ze obaj nie sa jego dziecmi. Przezyl wszakze ze swa cudna malzonka az dwadziescia lat, gdyz zwiazek ten zapewnial mu przyjazn Khomindenu, ktora w ciezkich i niebezpiecznych czasach mogla stac sie zbawienna.Tak jak pierwsze lata panowania Merfisa charakteryzuja sie ekspansja na zewnatrz, tak nastepny okres to stale umacnianie wladzy wewnatrz panstwa i walka z samowolnymi i zuchwalymi wielkimi rodami. Zakonczyla sie ona zwyciesko dla wladcy w roku 52, w czasie krotkotrwalego buntu, ktory z pomoca Khomindenu zostal utopiony we krwi. Kiedy jednak w roku 62 zmarla Haruna, graf Khomindenu zerwal traktat przyjazni i zblizyl sie do nienawistnych rodom Wedder grafow z Ohgadenu, Leutenree i Deonshee. Merfis prozno szukal pomocy w Omelorze i Revgardzie, az wreszcie zrozpaczony sprzymierzyl sie z ksieciem Bellendeir, biorac za zone jego mloda bratanice, Erthenvol. Tego bylo za wiele dumnym grafom Gordoru, szczerze nienawidzacym obcego wladztwa. Ksiaze Bellendeir byl najbardziej oddanym lennikiem cesarza Kagardu, mieli wiec powody do obaw, ze gdy wladze w Mermondzie i Wedder zechce objac potomek Merfisa i Erthenvol, umocnia sie tym samym wplywy cesarza Kagardu. W tej to sytuacji dala sie poznac piekielna przebieglosc Berdoka, ktory sprzymierzywszy sie z grafami przeciw wlasnemu ojcu, zgladzil go podstepnie (Merfis zostal zasztyletowany w lazni), po czym sam objal wladze. Dwaj jego przyrodni bracia, dwudziestoszescioletni wowczas Irlin i o rok mlodszy Heggew, musieli ratowac sie ucieczka na czele ostatnich wiernych im oddzialow. Jednakze dlugie race Berdoka siegnely po Mina - zostal on otruty, Heggew zas schronil sie w stolicy Omeloru, Ottin. Erthenvol, noszaca w swym lonie pierworodnego syna, zbiegla do Bellen-deir, prozno szukajac zbrojnej pomocy ksiecia lub cesarza.Sytuacja Berdoka byla jednak niezwykle ciezka, gdyz tak jak zyskal pomoc grafow przeciwko cudzoziemce, tak nie mogl liczyc na ich poparcie w rozprawie z wlasnymi bracmi. W obronie praw wygnanego Heggewa wystapil wladca Khomindenu, jego wuj, a po czasie wahania i rozterek rowniez wladca Omeloru, ulegajac prosbom zakochanej w urodziwym zbiegu corki. Jednakze zauwazyc nalezy, ze zdobycie tronu w Wedder i Mermondzie przez Heggewa oraz jego ozenek z Manta, corka graja Omeloru, moglyby doprowadzic do powstania sojuszu pieciu marchii - liczac odwiecznego sprzymierzenca Omelorczykow, rod Garha, panujacy w Revgardzie - co zagrazaloby wladztwu cesarza Kagardu. Dlatego tez zarowno cesarz, jak i ksiaze Bellen-deir poparli rzadzacego Berdoka, choc mogli czuc ku niemu uzasadniona wygnaniem Erthenvol nienawisc. Rozgorzala dwuletnia wojna, nazwana w historii sukcesyjna wojna weddersko-mermondzka. W wojnie tej oddzialy Berdoka (zlozone po czesci z tajjonskich i esumarskich najemnikow) rozgromily w bitwie pod Alra oddzialy khomindenskie, zmuszajac graja tejze marchii do zawarcia pokoju. Jednakze cesarz Kagardu doznal nieoczekiwanej kleski no polach Jaaua, a w wawozie Kammar oddzialy jego zostaly wybite do ostatniego czlowieka; sam wlodarz Kagardu postradal zycie. Za to ksiaze Bellen-deir kontynuowal walke na tyle skutecznie, iz Omelorczycy, zwiazani z nim na wschodzie, nie byli w stanie zaatakowac Wedder i Mermondu.Juz w roku 66 po zwyciestwach nad rodzima opozycja i ingerencja zewnetrzna mogl Berdok spokojnie zasiasc na tronie Wedder i Mermondu. Obecnie twierdzi sie, iz swe zwyciestwo zawdzieczal on glownie neutralnosci trzech polnocnych marchii: Ohgadenu, Deonshee i Leutenree, ktore uwiklane w wewnetrzne spory oraz walczace na swych polnocnych granicach z Pestarhardem, nie mialy dosc sil, aby wziac udzial w jeszcze jednej wojnie.Aby zrozumiec dalsze losy rodu Merjisa I, znow musimy cofnac sie w przeszlosc i zajac zyciem prywatnym graja Berdoka. Otoz juz w roku 40, a wiec gdy mial zaledwie siedemnascie lat, poslubil corke rycerza Borgarda, piekna Ellere, ktora urodzila mu dwoch synow: w... [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

mirabelkowy.keep.pl